Dla bliskiej mi osoby

  Zachodzę głowę dlaczego pozytywne wspomnienia czy krzepiące słowa tak często zostają zrównane z ziemią przez docinki i złośliwości innych osób? Dlaczego tak się pastwimy nad sobą, zamiast pielęgnować dobro, którym obdarzyli nas życzliwi ludzie? Logika podszeptuje, że przykre informacje na nasz temat, powinniśmy zetrzeć z pamięci, bo to nas zatraca w fałszywym przekonaniu, że jesteśmy do niczego i nic nie osiągniemy. Kiedy usłyszę, że jestem wartościową osobą z dużym potencjałem, uwierzę, ale wierzę tylko na chwilę, bo zaraz konfrontuję się z brutalnym krytycyzmem innych często niekompatybilnym z moją samooceną, którą buduję całe życie. Przypomina to samobiczowanie się. Jesteśmy istotami rozumnymi, zatem sami powinniśmy zbilansować swoje życie i filtrować wszystkie informacje na swój temat, tak żeby nie pozwolić innym na miażdżenie naszych przekonań, osobowości, naszej psychiki. A jednak często, czyiś wrogi i krytykancki stosunek do nas zacienia nasze poczucie wartości. Podpada to trochę pod urojenia ksobne lub flashbacki. A co to są flasbacki? Jest to zaburzenia peceepcja w formie nawracających traum. Tak w skrócie. A dlaczego zapamiętujemy złe rzeczy? Albowiem pamięć się utrwala, robi się z niego śmietnik, więc automatycznie, to mózg nami steruje. Wystarczy, że jedna osoba nas obrazi, wówczas taka błaha sytuacja montuje w nas traumę do końca życia. Przynajmniej tak to rozumiem. Myślę, że lepiej czasami zapomnieć niż pamiętać, w ten sposób można wycofać się powoli ze swoich przykrych wspomnień. Chciałabym, żeby dobre retrospekcje były moim aniołem stróżem. Nie zapominajmy stawiać granic i szanujmy się. To brzmi jak apel, ale NIE DAJMY SIĘ ZWARIOWAĆ PRZEZ CZYJĄŚ NIEKONSTRUKTYWNĄ KRYTYKĘ, CYNIZM I ZŁOŚLIWOŚĆ! Kiedy zapominamy dobre gesty i słowa, obojętniejemy. Zapadamy się w próżnię i karmimy nasz mózg śmieciowymi wspomnieniami. Intrygujące jest to, że w naszej pamięci nieraz zapadają przypadkowi ludzie, błahe wydarzenia, ale nie potrafimy do końca kultywować wartości, którymi obdzielają nas ważne dla nas osoby. Nie znalazłam odpowiedzi na to, dlaczego pamięć przywołuje nam niechciane obrazy, a dobre wspomnienia pękają jak lód. Niemniej mnie pomaga pooglądanie albumu ze zdjęciami. Pojawia się uśmiech, przyjemna nostalgia. Myślę, że to jest dobry sposób.