Lubicie koty? Poznajcie mojego Kubusia :D

 

Miła odskocznia od "trudnych" tematów. Chciałam Wam przedstawić mojego ukochanego kota, który się wabi Kubuś :) Jak widzicie rasa perska. Od dziecka zawsze w naszym domu był futerkowy członek rodziny. Kubuś zawitał do mnie na osiemnaste urodziny w prezencie od mamy, czyli ho ho czasu temu. Jak na swoje lata, jest całkowicie zdrów, co mnie bardzo cieszy. Z całej licznej sfory zwierzaków, został Kubuś. Jak na tę rasę, mój kotek jest nader dziki i bojaźliwy, ale kiedy położy się koło mojej głowy, to hipnotyzują mnie jego szkliste, bursztynowe oczy. A gdy dochodzi do tego mruczenie, to czuję, że mogę spać spokojnie, bo Kubuś nade mną czuwa. Dla mnie zwierzęta były zawsze członkami rodziny. I zawsze wpienia mnie, kiedy ktoś mówił "mój pies ZDECHŁ". Co to znaczy zdechł? To słowo jest nacechowane obojętnością i brakiem szacunku do naszych mniejszych braci. Ja za każdym razem mówię: umarł, odszedł. Ktoś mi kiedyś powiedział, że persy mają wredny wyraz twarzy. Może i tak, poza tym jest leniwym kanapowcem. Potrafi na cały dzień umościć się w fotelu.

Im dłużej jest nami zwierzę, tym bardziej łudzimy się, że będzie ono z nami do końca, ale czasami wolę żyć w takiej bajce, niż codziennie tropić oznaki choroby, śmierci. Po co mi taka codzienna świadomość? Czy właśnie nie ona zabija w nas wiarę, że zwierzak będzie z nami żył jeszcze i więcej? A później w pamięci, również żywy i piękny. Szkoda na to czasu, wolę dbać o te chwile, kiedy Kubuś jest ze mną, bo nie wiadomo, czy ja nie odejdę wcześniej. Nic nie wiadomo. Dla mnie to jest nadal uroczy, MŁODY kotek i zawsze nim będzie.