Klasowi ciemiężyciele

     Miałam niedawno zezowate szczęście spotkać koleżankę z klasy (gimnazjum), jedną z paczki gimnazjalnych kamratów. Wróciły wspomnienia, lecz spotykając ją na ulicy, nie czułam tego poniżenia i poczucia krzywdy, których doświadczyłam w szkole. Dlaczego? Choćby, dlatego że, widząc ją w dorosłym życiu i na jednym i tym samym chodniku, poczułam się jakbym właśnie w tejże chwili górowała nad nią, bo jakoś przeżyłam szkolny kierat, i widząc ją, nie czułam się gorsza od niej i całej tej szajki prześladowców. Doświadczenia jednak mocno hartują człowieka. W innych przypadkach, kiedy zawsze mamy z górki, życie może szybko nas złamać. Ale! Dlaczego, niektórzy doświadczają gnębienia i szykanowania tylko, dlatego że nie wpasowują się w trend rówieśników? Właściwie co to za trend? Uroda?  Lepsze ciuchy? Rodzice na stanowisku? Potrzeba rozładowania się? Moja wędrówka przez szkołę nie była usłana różami, przez co byłam ateistką, niedoświadczającą młodzieńczej sielanki. Teraz myślę, że zachowanie rówieśników była zwykłą dziecinadą, więc dlaczego wtedy im zazdrościłam? Ale czego? Spotkałam znajomą z gimnazjum i niczym się nie wyróżnia, teraz, po latach. Niemniej, wiele osób wyjechało za granicę, i czy to, że ja żyję teraz skromnie w Polsce upoważnia mnie do obwiniania ich za szkolne represje? Każdy ma wybór, nieważne jak znojną drogę przeszedł. Wiem, banał. Każdy ma swoją pańszczyznę w życiu, różną, ale własną, duchową, emocjonalną, bytową i to co z tym zrobimy, zależy tylko i wyłącznie od nas. Inna część znajomych, stoczyła się na dno "melanżując". Dlatego teraz, twierdzę, że życie na swój sposób kształtuje nasze późniejsze życiowe wybory. Ha! A czy takie osoby, które pastwiły się nad swoimi rówieśnikami nie łapią w późniejszych latach lenia? Siłę i władzę mieli tylko w czasie mojej kadencji szkolnej. Może potem czują się wypaleni? Może odczuwają teraz plakietkę prześladowcy, jest im głupio, bo patrzą teraz przez pryzmat ofiary w wyniku niepowodzeń w życiu domowym, zawodowym? Może osoby, które dokuczają słabszym, czerpią po prostu radość z krzywdzenia innych, bo sami z siebie nie są zadowoleni? Teraz, jakby ktoś chociaż palcem na mnie wskazał, dostałby w policzek. A wtedy, po prostu spuszczałam głowę. Ciemiężyciele mają się za triumfatorów, ale oni słyną z łatwego i banalnego oraz pozornego zwycięstwa, a ono z czasem uciska i przytłacza, bo oparte jest na własnym zawoalowanym problemie. Jeszcze gorsza od przemocy słownej i fizycznej w szkole jest obojętność innych rówieśników oraz brak znieczulica i brak odzewu ze strony grona pedagogicznego. Teraz mam ponad trzydzieści lat. Ciekawa jestem, jak jest teraz w szkołach. Gorzej, lepiej, czy tak samo? Z pewnością nie będę się sugerować durnymi telewizyjnymi seriali typu Szkoła